...ამბავი კი ძალიან უწყინარი შემთხვევით დაიწყო ...ნაყინზე დაპატიჟებით... ეს არც პირველი მიპატიჯება იყო და არც მე ვიწვოდი დიდად სიცხისგან... უკვე სექტემბერი იყო... უბრალოდ რატომღაც ძალიან ძალიან ვგრძნობდი იმ საღამოს ერთი ადამიანის სურვილებს და გულის ცემას ... ალბათ იმიტომ, რომ ჩემი სურვილები ძალიან ჰგავდა მისას და გულიც ცოტა ერთნაირად გვიცემდა...გარშემო ალბათ ყველა ხვდეოდა მაგარამ "არ იმჩნევდნენ"...
არაფერს განსაკუთრებულს არ ვგეგმავდი რატომღაც მე... და ის ხომ ალბათ საერთოდ...
მე ესეთი თავდაჯერებული არასოდეს ვყოფილავარ, ზოგადად ეს არასოდეს მაკლდა მაგრამ მაინც...
საშინლად არ მინდოდა სახლში წასვლ,ა უკვე ოჯახის ყველა წევრი მეძებდა, დროს უსწრაფესად გადიოდა, მაგრამ მე ისე ნელა ვსაუბრობდი და ვმოძრაობდი თითქოს არსად მეჩქარებოდა.
იქ ყოფნა ისე მომწონდა ამაზე ჩემ თავს უარს ვერასოდეს ვეტყოდი...
ძალიან ძალიან მომეწონა ეს ყველაფერი გავაგრძელებდი სამუდამოდ, მაგრამ რაღაც არ არის ლამაზი... თან არც ისეთი რომანტიკული გარემო ისეთი საინტერესო იყო ჩემთვის, რომ მინდოდა ეს არასოდეს დასრულებულიყო... მეორე დღეს ისედაც ყველა ამაზე იჭორავებდა და ასეც იყო...მეორე დღეს რატომღაც ყველამ იცოდა სად ვჭამე წუხელ ნაყინი..
... როგორ და რატომ არც კი ვიცი :)
